İyimser kişi, yaranın üstünde artık kabuk görür; Kötümser ise, kabuğun altında yine yara... (W.S.)

Nihayet biraz olsun kendime gelebildim. Bütün gece ateş içinde, kabus görerek sayıklamışım. Allah bilir, neler sayıkladım. Annem bütün gece başucumdan ayrılmamış. Hatırladığım sadece, annemin çamaşır değiştirmem için kollarımı yukarıya kaldırışı. Gece dört defa çamaşırımı değiştirmiş. Annemin dediğine göre kendime gelmemin bu kadar çabuk oluşunda, çok terlememin faydası olduğu. Ama hala elimi ayağımı zor hareket ettirebiliyorum. Başımın ağrısı geçti gibi ama, hala biraz etkisi var. Boğazlarımın yanması devam ediyor. Zor nefes alıp veriyorum. Sanki, cigerlerimin hacmi küçülmüş gibi, aldığım nefes yeterli gelmiyor. Yine de bu kadarına şükrediyorum. Gece öleceğimi sandım, sabahı göreceğimi ummuyordum. Ölmek bu kadar kolaymış gibi... Bazen bu kadar zor olabiliyormuş demekki. Ölmek...

Dün işyerinden, doğruca doktora gittik. Muayeneden sonra, sanki gördükleri yetmezmiş gibi, bir de popomu görmek istemiş olmalı ki, popomdan bir iğne yaptı. Elimden bişe gelmezdi, ne dese yapmak durumundaydım. O kadar kötü durumdaydım. Neyse ki, daha başka iğne vermedi. Bir serum, bir boğaz pastili ve nezle için hap verdi. Tabii ki seruma katılacak, kaç tane bilmiyorum ilaç da var. Doktorcuma teşekkür edip çıkarken, "Bu serum seni ayağa kaldırır, merak etme" diye beni teselli etmeyi de ihmal etmedi. Boynuna sarılıp teşekkür etmemi mi istiyordu, nedir?

Beni merak ettiğinizi biliyorum, canlarım. Bu satırları sizi meraktan kurtarmak amacıyla yazıyorum. Aslında, yazı yazacak takatim bile yok. Ama, çok şükür beynim ve kalbim sapasağlam. Vucudum dayak yemiş gibi olsada. Gerçekten iyiyim, atlattım yani. Beni merak etmeyin canım arkadaşlarım. Daha durun bakalım, benden bu kadar çabuk kurtulamazsınız. Daha size çektireceklerim var.

Sizleri çok seviyorum, canım canım canım canım... aayy nefesim durdu...